• t/m 4 augustus
  Grote of Magdalenakerk
  Goes

De mens speelt in mijn werk een vrij belangrijke rol. Tot 1997 hield ik me vooral bezig met de buitenkant (vorm huid), wat zich uitstekend door de keramische werkwijze (het hol opbouwen van volumes) liet vertalen. Vanuit de behoefte het kwetsbare van de mens weer te geven kwam ik op het materiaal brons, waarmee hele open, fragiele, lineaire beelden mogelijk zijn. Deze materiaalbewustheid maakt, dat ik nu naast de beelden (uit diverse materialen opgebouwd) ook allerlei grafische technieken gebruik o.a. etsen, zeefdruk, blinddruk e.a. Daarnaast maak ik ook kunstenaarsboeken o.a. de encyclopedie van mijn lichaam, waarbij ik mijn lichaam op een steeds andere wijze in kaart breng. In die zin ben ik autobioloog. Maar autobiologie gaat ook over het gebiologeerd zijn, een enorme fascinatie voor iets hebben. En in dit geval voor die processen in je lijf, die automatisch gebeuren. Los van kunnen of willen. Een stukje natuur zijn. Zo verwijzen de bronzen beelden over deze lichaamsprocessen vaak ook naar de wereld er buiten door het plantenmateriaal waarmee ze zijn opgebouwd. Door analoge processen te laten zien wordt juist benadrukt dat ook wij een onderdeel zijn van de natuur en volgens dezelfde wetten groeien en functioneren. Ook de keramische vormen zijn vaak meerduidig; menselijk en plantaardig, landschap en detail tegelijk. Autobiologie is voor mij ook een statement tegen het hedendaagse heilig geloof in de maakbaarheid van alles, inclusief het eigen lichaam. Het ideale beeld waaraan men moet voldoen. Autobiologie is je niet laten verleiden door de groep. Overgave aan zijn is geen passieve houding, maar vraagt juist om een duidelijke keuze, waarbij je je eigenheid bewaakt. De rijkdom van het onvolmaakte. Het steeds in verwante, maar unieke vorm verschijnen van leven.