Het laten uit elkaar vallen van de vorm van een eenvoudig voorwerp,
het benadrukken van de ‘binnenruimte’ bij het op elkaar stapelen van objecten waardoor het klassiek patroon van het beeld verdwijnt roept de vraag op:
‘hoe ver kan ik gaan om het onderwerp net nog herkenbaar te houden?’
De terugkeer naar het ‘landschap’ en de recente studies van een boom dragen
hiertoe bij.
Lijn en vlak zijn autonoom en refereren nu naar een gegeven waarvan de identiteit zich slechts met licht en schaduw vereenzelvigd.

‘De achterkant van de dingen’
Mijn interesse voor ‘boomstructuren’ leidt tot een verzameling van reeksen die nog steeds verder uitbreiden en waar je toch een zeker verband, een rode draad in herkent en wat ik benoem als ‘Before Springtime’, vooraleer de lente begint is alles nog aan het broeden maar niet echt zichtbaar.
Mijn fascinatie gaat naar wat intens bestaat maar zelden wordt gezien.
Het atelier staat bijna letterlijk in een tuin en is mijn nieuwe wereld.

Ik maak tekeningen die een ganse ruimte inpalmen, naast grafiisch werk en monoprints.
De tekeningen maken soms deel uit van een installatie waarbij de toeschouwer in het werk kan stappen.

Zuivere poëzie, 2021