AQUARELLEN MET EEN DOORLEEFDE HUID

DE AFGEBEELDE WERKEN ZIJN UITGEVOERD IN GEHEEL EIGEN ONTWIKKELDE TECHNIEK; Het zijn ( vaak zeer grote) aquarellen op een ondergrond opgebouwd uit verschillende stukken en lagen zelfgeschept (ruw) aquarelpapier vermengd met met diverse materialen, gelijmd op doek, gespannen over paneel.

In de loop der jaren is de verfhuid in de schilderijen van Johnny Beerens een steeds grotere rol gaan spelen. 'Zo de boer zijn land bewerkt, hoe de wind, het zand en de zee keer op keer de zeewering schuren, zo bewerk ik de verf'. Laag over laag bouw ik mijn schilderijen op en meng ik in de verf diverse materialen zoals zand, gemalen glas, marmerslijp en schelpengruis'.
Sinds 2001 heeft hij kans gezien om geheel eigen en authentieke wijze ook eenzelfde soort huid te creeëren in een serie grote aquarellen.
Voorheen dienden zijn aquarellen enkel als voorstudie voor zijn schilderijen en bedeelde Beerens ze sporadisch een zelfstandige waarde toe.
Omdat aquarelverf zodanig geen verffilm kent waarin materialen kunnen worden vermengd, bouwt Beerens de huid op vanuit de drager zelf; het aquarelpapier. Door verschillende soorten aquarelpapier met verschillende structuren en texturen en met verschillende eigenschappen qua verfopname en verschillende tinten, samen te voegen in een aquarel, door over en weer aquarelverf aan te brengen, weg te wassen, weg te krassen, papier toe te voegen en weer te aquarelleren, bouwt Beerens aquarellen op met een doorleefde huid. Dit wordt nog versterkt door het gebruik van door hem zelf geschept en gevormd papier waarin hij materialen verwerkt zoals schelpengruis, schelpen, haar, gekleurde nylondraad afkomstig van aangespoelde stukken visnet, granulaat en vulkanisch zand uit IJsland.
Voor het scheppen van zijn aquarelpapier heeft hij een eigen procédé ontwikkeld waarbij hij bovengenoemde materialen kan insluiten in het papier.
De ondergrond is een wezenlijk onderdeel van het beeld en niet slechts de drager.