Het Zeeuwse landschap is een voortdurende bron van inspiratie voor het maken van mijn schilderijen.
Ik kijk naar het landschap op een manier die niet meteen door de aanschouwer van mijn schilderijen wordt herkend en gezien. Toch vormt wel degelijk het kijken naar het landschap de basis voor het maken van mijn beelden
Ik wil vormgeven aan de uitgestrektheid en de weidsheid van het land, daartoe laat ik mijn ogen dwalen van links naar rechts, van laag naar omhoog. Dit gaan bestrijkt de afstand van een af te leggen stuk vanuit de voeten tot de horizon, vanaf het gaan van links naar rechts en andersom. Dit soort afstandsmeting laat ik werken in de compositorische structuur van het schilderij.
De elementen die onderweg in mijn blikveld komen, zoals een weg, sloot, sporen in het land, bomen, zowel groepsgewijs als in stroken aan de horizon of op dijken, of staand rond een boerderij als compacte plek in het land, de indeling van het land in horizontale en verticale vlakken en lijnen, stroken en massa?s, geven mij de mogelijkheid tot het maken van vrije, vlakmatige composities, waarin de genoemde elementen eventueel een plaats vinden als duiding van dit landschap.
Voeg hieraan toe de kleurvarianten en kleurstellingen die te zien zijn in de verschillende jaargetijden als lente, zomer, herfst en winter, die stemmingen kunnen geven die karakteristiek zijn voor de uitdrukking van de sfeer van het ondergane landschap.
Ziehier de ingrediënten waarmee ik ?mijn? Zeeuwse landschappen op het doek zet, gecompleteerd met de uitdrukking van verfstreken en de afweging van de gemaakte kleurstellingen.