Wilfried van Winden heeft als partner bij architectenbureau Molenaar en van Winden jarenlang gewerkt aan de verrijking van het palet van de Nederlandse architectuur. Van streng zwart wit onderwijzersmodernisme naar de kleurrijke traditie van weleer.
Wilfried neemt ons tijdens de eerste architectentafel van 2009 mee in zijn zoektocht. Waar heeft die hem gebracht? Van kunst naar kitsch? Of juist van de kitsch terug naar het midden van de architectuur? Of de moraliteit van de esthetiek voorbij? Een pleidooi voor pluralisme in een open samenleving.
Wilfried van Winden was geruime tijd lid van de welstandscommissie Middelburg Vlissingen en maakte onder andere ontwerpen voor de Middelburgse wijk Mortiere. Op 2 februari 2009 heeft hij WAM architecten opgericht. www.wam-architecten.nl

4 maart 2009

Jan Willem Bosch (landschapsarchitect Bosch Slabbers) en Kees Bos (Bos & Böttcher) publiceerden de Landschapsatlas van Walcheren. Zij laten tijdens deze architectentafel zien dat het landschap voortdurend verandert en dat dat ook in de toekomst zo zal zijn.

Het Walcheren van nu is het resultaat van een lange landschapsgeschiedenis. Wat nu te zien is, is een momentopname. Sporen uit het verleden zijn nog steeds aanwezig in het actuele Walcheren. Deze sporen geven het landschap betekenis. De waarden en identiteit die uit deze geschiedenis volgen geven richting aan het denken over en handelen naar de toekomst.

Op 8 april is daarom eerst kort teruggekeken op de geschiedenis van het landschap om vervolgens de blik op de toekomst te richten. Jan Willem Bosch en Kees Bos presenteren deze avond de uitgangspunten voor een toekomstvisie, met als basis het Belvedere adagium ‘behoud door ontwikkeling’. Ze schetsen een beeld van het toekomstige Walcheren, met het landschap als leidraad. Niet omdat het echt zo zal worden, maar omdat nadenken over de koers die Walcheren uitgaat opnieuw noodzakelijk is.

Architectentafel met Harry van Waveren, gedeputeerde van de Provincie Zeeland

Wat voor gevolgen heeft bevolkingskrimp voor vormgeving van de stad?
Terneuzen en Vlissingen zijn steden die beide met krimp worden geconfronteerd. Ook zijn het beide steden met een industrieel verleden, maar waar werkgelegenheid afneemt en ruimtelijke kwaliteit onder druk staat.
Tot 2030 is een herstructureringsprogramma noodzakelijk bestaande uit slimme sloop, vraaggerichte vervangende nieuwbouw en verbetering van de stedenbouwkundige structuur.
Hoe gaan we daar mee om? In het provinciale discussietraject Nieuw!Zeeland is geconstateerd dat vooral op kwaliteit moet worden ingezet om demografische veranderingen op te vangen. Kansen moeten worden benut om kwaliteit te genereren in deze veranderende markt, nu kwaliteitstoevoeging door groei niet meer vanzelf-sprekend is. Geen kwaliteit door groei, maar groei door kwaliteit.

Ruimtelijk beleid heeft van oudsher een stevige traditie met betrekking tot het concept "compacte stad". Compacte steden zijn goed voor het voorzieningenpakket, bereikbaarheid en gezondheid van bewoners (alles op fietsafstand!). Bovendien wordt het buitengebied gevrijwaard van verstening.
Maar wat betekent krimp voor dit uitgangspunt? Stadsgrenzen oprekken is veel gemakkelijker dan stadsgrenzen indikken. Wat betekent dit fenomeen voor onze inspanningen om het stedelijk weefsel te versterken? En wat kan stedenbouw en architectuur betekenen in een stad waar sprake is van verdunning?

Kortom: welke invulling geven we aan steden met een krimpend aantal inwoners om te zorgen dat dit kwali-teitssteden worden? Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Harry van Waveren
Gedeputeerde Ruimtelijke Ontwikkeling en Cultuur

7 oktober 2009